I closed another chapter of my life. I spent five months and fourteen days with a firm that I considered one of my “babies”. I given a lot (all aspects!) for my kids and yet I was screwed by the system.
Much as I want to stay and sacrifice my mind, health and heart, I left with deep thoughts. My humble heart is still hurting and I cannot even breathe properly since I still cannot release all the pain and hate. For sure, it would take me days or maybe months before I am back to my old self. Sayang ang lahat ng pinuhunan ko. Sayang pati ang emotional investment ko! I worked my butt off for the five months and fourteen days! I sacrificed a lot just to be there for the firm.
What are the sacrifices I did just to be able to perform? I was not able to attend my sister’s graduation rites at USF! I gave up my social and love life. I altered my chores, I ignored my parent’ plea and yet I did not get anything in return. I got no appreciation, no pat in the back and totally no kindness.
As a Senior Quality Assurance Officer/Senior Metadata Specialist, my work goes beyond the traditional role of a librarian and a metadata specialist. My work is primarily geared towards developing and facilitating information exchange in the whole firm that I had developed. On my part, I felt that I was not treated justly towards my work and my productivity. My integrity and professional capacity have been questioned and in this regard, I believe that relations have been strained. I find it impossible to continue working in the office given this situation.
At exactly 7:00pm last night, my superior accepted and received my resignation letter. I was happy but sad. I am sad because I will be a professional bum (I do not know for how long!) and happy because I will not see the evils of the jungle.
I am also sad because I will miss my nine kids. Although from the nine kids, I know that two kids will stick like glue even though they will not see me 24/7. I wish that all kids will not change and treat me differently. I also wish that on the personal level, we would all still be friends. For my part, I wish that I would be able to move on.
I have to stand up with my head held up high and walk with pride and a smile in a face!
Para sa aking pamilya na aking pinagtabuyan ng sapilitan alang-alang sa ikabubuti ng buhay ng lahat, maraming salamat sa lahat ng ating pinagsamahan, hindi ko makakalimutan ang mga oras na tayo'y magkakasama sa hirap at ginhawa. hanggang sa huling minuto ng aking pagtigil sa KDAS, kayo ang inisip ko at pilit kong pinagtanggol. sana hindi kayo magbago. galingan ninyo at patunayan ninyong tayo ang tama at hindi tayo ang mali. linisin ang mga pangalan ng mga taong nadamay sa maling paghuhusga. isipin ninyo palagi na lagi akong nasa tabi ninyo, nakangiti, nangangalingasaw ng RL Romance at laging may bitbit na pasalubong para sa inyong lahat. hindi ko kayo makakalimutan at lagi ko pa rin kayong maaalala. alam ninyo kung saan ako makikita...
Abbie, pangalawa ka sa pinakamatagal kong nakasama. sa simula't simula wala akong tinago sa iyo. sana hanggang sa dulo ng walang hanggan ay ganuon pa rin. hanggang sa huling pagkakataon, ang turing ko sa iyong 9 ay bilang isang buong team. pinagtanggol ko kayong lahat kahit na inako ko lahat ng mali, kahit hindi ko mali at ako ang nawalan, ginawa ko. sana, ganun rin ang gawin mo sa mga naiwan ko. wag mo silang hayaang matulad sa akin. ikaw na ngayon ang pinakamatandang tauhan simula mamayang 8am.
si iyra na isang cum laude at isang buenrostro! magagalit panigurado si kuya laki at hindi na makakapante si sir buen kapag nalaman na hindi na ako ang iyong "madame". sayang at sandali lang ang ating pagsasamahan, dami pa sana tayong chikahan. heto lang, kung paano kita pinagtanggol nung una, hanggang sa huling sandali, hindi ko kayo nilaglag. patunayan mo sa kanila na ikaw ay si iyra s. buenrostro.
ang katuwang ni mike bilang bodyguard ko sa ating munting opisina. ang chickboy sa KDAS, ang minimithi ni JP at sinisipat-sipat. kaunti na lang at baka mamaya eh kaya mo na siyang paikutin sa iyong mga kamay. ha, ha, ha. joke lang pare! sa lahat ng mga messages mo, sobra akong natouch, di ko akalain na ganuon kalaki ang naging impluwensiya ng aking presence sa buhay mo. salamat at wag kang magalala di kita makakalimutan.
ang aking unang upuan na siyang upuan na niya sa kanyang pagpasok, saling talino sa isa sa pinakamamahal ko sa KDAS.
para sa aking "alas"! isa pang mahigpit na yakap. mary jean, hinding hindi kita makakalimutan. halos iisa ang ating mga hilig at paniniwala, saludo ako sa iyo katukayo!
si ka roger na kabiyak ni jannice. kahit di kami ganuon magkakilala sulit na ang panahon na pinagsamahan namin para maturing na isang kaibigan, isang totoong tao na alam mong dadamay sa hirap at ginhawa. aantayin ko ang muling pagawit mo sa akin.
marvin, sheryl, rae, ja, roger at iyra
isa lang ang masasabi ko: sa lahat ng aking napasukan, dito ako naging masaya lalo na't sa ganitong mga salu-salo. maulit pa kayang muli?
si raf at mitch: ang dalawang tao na laging nasa tabi ko sa hirap at ginhawa. si raphael na punong puno ng galit at pagaalala at hiya sa aking sinapit sa kanyang mga kamag-anak na halos hindi ako kinausap at tinitignan habang nasa loob ng opisina kanina. ang batang kulang na lang isalba ako ng ilang beses at pilit nililinis at inaayos ang tama alangalang sa pagmamahal sa nakakatandang kapatid at sa kanyang "sugar mommy". salamat sa lahat ng pagtatanggol, pagmamahal at proteksyon. alam mong lahat yan ay nakalista sa aking puso. ang bata na kung tawagin ko nung mga nakaraang buwan ay "hudas" ang siya palang "anghel" sa buhay ko sa KDAS.
si mitch na bebz ni raf, kahit hindi kabilang sa KDAS tulad ni roger, ay kapuso ko rin. wala akong masasabi na kaya kong isulat dito para mabasa ng lahat. sa aming tatlo na lang ang lahat. si michelle na ang aking masahista at ang sinasabi nilang "karibal" na pilit nilang ginugulo at kinaiingitan. wala akong magagawa. wala pa nga silang nakikita at nalalaman, naiingit at nagseselos na sila. hayaan at tayo'y masaya sa lahat ng ating ginagawa. snuchis buchis!
jannice, kaya ko bang wala ka? paano na ang aking mga pangangailangan? ikaw na laging nagaalala sa akin katulad ni raphael. makakaya ko ba ang bagong umaga? hindi ko na kayo makikita at makakasama ng 24/7. kakayanin ko alang alang sa ikauunlad at ikabubuti ng mga "hayop sa kagubatan".
1 comment:
life goes on... :D another chapter ends, you start a new one or make a new book. :D but, always look back and reread this chapter, there's a reason why it was written. :D
Post a Comment